( Łk 10, 30-31)

Młody mężczyzna jechał autostradą swoim luksusowym samochodem. Z pewnej odległości zobaczył chłopca stojącego przy drodze. Kiedy zbliżył się do niego, zobaczył nagle, że chłopiec rzuca kamień w jego samochód. Kierowca zatrzymał się i stwierdził, że kamień drasnął wóz. Bardzo się rozgniewał na chłopca, złapał go za kark i krzyknął: „Spójrz co zrobiłeś z moim nowym samochodem!”.

Przerażony chłopak odparł: „Proszę mi wybaczyć, proszę pana, musiałem to zrobić, aby pan się zatrzymał. Wiele innych samochodów minęło mnie i żaden nie chciał się zatrzymać, gdy machałem. Widzi pan, mój sparaliżowany brat wpadł ze swoim wózkiem do tamtego rowu. Potrzebna jest pomoc”. Gdy mężczyzna zobaczył chłopca leżącego w rowie, jego gniew przemienił się we współczucie. Pomógł chłopcu i zabrał go do szpitala.

Nasze życie możemy porównać do samochodu. Wielu ludzi często żyje w pośpiechu, zajmując się wyłącznie swoimi sprawami. Pędzą z nadmierną prędkością, nie dbają o innych. Kiedy ludzie proszą ich o pomoc, często odpowiadają: „Wybacz, ale nie mam czasu”. Postępują jak kapłan i Lewita opisani przez Jezusa w przypowieści o miłosiernym Samarytaninie: obaj poszli dalej, nie próbując pomóc biednemu człowiekowi na drodze ( Łk 10, 30-31).

Jezus mówi nam, abyśmy kochali swoich bliźnich jak siebie samych ( Mt 22, 39). Przykazanie to wraz z mówiącym o tym, że mamy kochać Boga, SA najważniejszymi dla chrześcijan. Niestety, wielokrotnie miłość pozostaje jedynie sloganem, jak ujął to Charles de Foucauld: „Prawdziwa miłość podobna jest do ducha: wszyscy o niej mówią, ale tylko nieliczni ją widzą”.