JAN PAWEŁ II DZIECI   Dorastają znienacka przez miłość i potem tak nagle dorośli trzymając się za ręce wędrują w wielkim tłumie – (serca schwytane jak ptaki, profile wrastają w ziemię a w półmrok). Wiem, że w ich sercach bije tętno całej ludzkości. Trzymając się za ręce, usiedli cicho nad brzegiem. Pień drzewa i ziemia w księżycu: niedoszeptany tli trójkąt. Mgły nie dźwignęły się jeszcze. Serca dzieci wyrastają nad rzekę. Czy zawsze tak będzie – pytam – gdy wstaną stąd i pójdą? Albo też jeszcze indziej: kielich światła nachylony wśród roślin odsłania w każdej z nich jakieś przedtem nie znane dno. Tego co w Was się zaczęło czy potraficie nie popsuć, czy będziecie zawsze oddzielać dobro i zło?